Dlaczego ciągle jest mi zimno? Poznaj przyczyny ciągłego uczucia zimna

Ciągłe uczu­cie zim­na najczęś­ciej związane jest ze zmęcze­niem, podeszłym wiekiem, niską masą ciała lub stre­sem. Nie należy jed­nak go bagatelizować, ponieważ marznię­cie jest nie tylko nieprzy­jemne, ale może być również objawem chorób: m.in. depresji, schorzeń układu ser­cowo-naczyniowego, ane­mii czy niedoczyn­noś­ci tar­czy­cy i Hashimo­to.

Uczucie zimna – przyczyny związane z układem krążenia (stres, brak ruchu czy zmęczenie)

W wielu przy­pad­kach za ciągłe uczu­cie zim­na odpowiada­ją przewlekłe zmęcze­nie lub stres. W tych momen­tach orga­nizm kon­cen­tru­je dobrze dotle­nioną krew w najważniejszych narzą­dach, a inne takiej krwi dosta­ją mniej. Marznię­cie nasi­la się więc, szczegól­nie w takich par­ti­ach ciała, jak dłonie czy stopy. Podob­ny wpływ na krąże­nie mają również niek­tóre choro­by ser­ca, nosze­nie zbyt cias­nej odzieży czy brak ruchu. Należy wymienić też alko­hol oraz kofeinę, które rozsz­erza­ją naczy­nia krwionośne, co powodu­je szyb­szy przepływ krwi, a tym samym – trud­niejsze jej ogrzanie. Przy naduży­wa­niu tych sub­stancji może pojaw­ić się więc przewlekłe uczu­cie zim­na. Ciągłe marznię­cie wys­tępu­je też u osób chorych na ane­mię oraz u tych, u których obser­wu­je się niskie ciśnienie.

Uczucie zimna – przyczyny to również podeszły wiek, niska masa ciała i menopauza

Oso­by starsze są bardziej wrażli­we na zim­no, ponieważ z upły­wem lat zmniejsza się licz­ba recep­torów czu­cia ciepła. W związku z tym odczuwanie zim­na jest dla nich w pewien sposób nat­u­ralne. Również u kobi­et prze­chodzą­cych menopauzę uczu­cie prz­er­aźli­wego zim­na jest nor­malne i wiąże się ze zmi­ana­mi hor­mon­al­ny­mi w orga­nizmie. Także niska masa ciała (szczegól­nie związana z małą iloś­cią masy mięśniowej) ma wpływ na wyt­warzanie energii, która nie ma gdzie się przekształcać.

Uczucie zimna a Hashimoto – jeden z powszechniejszych objawów choroby

Przewlekłe uczu­cie zim­na to jeden z częst­szych objawów choro­by Hashimo­to oraz niedoczyn­noś­ci tar­czy­cy. Ma to związek ze zmi­ana­mi hor­mon­al­ny­mi w orga­nizmie, a także upośledze­niem dzi­ała­nia gruc­zołów potowych i łojowych. Przy Hashimo­to pojaw­ia się również zmęcze­nie, niewytłu­maczal­ny wzrost masy ciała, obrzę­ki (szczegól­nie twarzy), zaparcia, osła­bi­e­nie, bóle mięśni czy spadek nas­tro­ju, a nawet depres­ja. Obser­wu­je się również wypadanie włosów, nad­mierną potli­wość i szorstką skórę.

Hashimoto – na czym polega i jakie są jej przyczyny?

Hashimo­to to choro­ba, która wiąże się z zaburzeni­a­mi układu odpornoś­ciowego – przes­ta­je on chronić orga­nizm przed pojaw­ie­niem się infekcji, a zaczy­na atakować własne tkan­ki. Powodu­je to pojaw­ie­nie się przewlekłego stanu zapal­nego tar­czy­cy i najczęś­ciej również niedoczyn­noś­ci tego gruc­zołu. Na rozwój Hashimo­to wpływ mają zwyk­le predys­pozy­c­je gene­ty­czne, jed­nak mówi się również o wpły­wie dużego stre­su, zaburzeni­ach meta­bol­icznych czy zaburzeni­ach flo­ry bak­teryjnej. Nie wszys­tkie przy­czyny schorzenia są znane – wciąż prowad­zone są na ten tem­at badania.

Wykrycie i leczenie Hashimoto

Przy pojaw­ie­niu się objawów choro­by Hashimo­to (w tym przewlekłego uczu­cia zim­na) należy wykon­ać szereg badań, które wykony­wane razem dadzą całoś­ciowy obraz stanu zdrowia. Należą do nich przede wszys­tkim bada­nia krwi w kierunku stęże­nia: TSH (hor­monu przysad­ki móz­gowej), fT3 i fT4 (hor­monów tar­czy­cowych), anty-TPO i anty-TG (badanie prze­ci­w­ci­ał prze­ci­wtar­czy­cowych), cho­les­terolu oraz glukozy. Dobrze jest wykon­ać również USG tar­czy­cy.

Lecze­nie rozpoczy­na się najczęś­ciej dopiero wtedy, gdy u oso­by chorej pojaw­ia się niedoczyn­ność (lub ewen­tu­al­nie nad­czyn­ność) tar­czy­cy. Najczęś­ciej pole­ga na podawa­niu odpowied­niej daw­ki tyroksyny, która dos­tosowywana jest indy­wid­u­al­nie – w zależnoś­ci od stop­nia zaawan­sowa­nia niedoczyn­noś­ci, wieku chorego, a także jego masy ciała. Zwyk­le podawanie leku wystar­czy, by popraw­ić jakość życia i zmniejszyć nasile­nie objawów.

Hashimoto a celiakia – często ze sobą współistnieją

Ze wzglę­du na to, że Hashimo­to jest chorobą autoim­muno­log­iczną, bard­zo częs­to współist­nieje z inny­mi choroba­mi o tym samym podłożu. Jed­nym z takich schorzeń jest celi­akia, czyli trwała nietol­er­anc­ja glutenu, która u chorych na Hashimo­to pojaw­ia się 10 razy częś­ciej niż u innych osób. Warto więc zdawać sobie sprawę, że po wykryciu Hashimo­to dobrze jest również wykon­ać testy gene­ty­czne w kierunku celi­akii, by mieć pewność co do stanu swo­jego zdrowia.

Jeśli także celi­akia zostanie wykry­ta, konieczne będzie prze­jś­cie na dietę bezg­lutenową. Jest to jedyny sposób, by ustrzec się przed kon­sek­wenc­ja­mi nielec­zonej celi­akii, do których należą m.in. liczne niedobo­ry, ane­mia, prob­le­my z płod­noś­cią, poronienia czy nawet nowot­wory. Dieta bezg­lutenowa przynosi korzyś­ci zdrowotne również w lecze­niu Hashimoto.